Na een diner en een nachtje slapen vetrekken we de volgende ochtend voor ons avontuur. Dagelijks kunnen we kiezen uit routes van vier niveaus: groen, blauw, rood en zwart. Na een paar kilometer is al de splitsing tussen rood en blauw. De rode/zwarte route loopt door een kloof, langs een rivier en ontstaat als vanzelf een groepsindeling. Als wegwielrenner zou ik het een wandelpad noemen, met stenen, boomwortels en los grind. De mountainbikers en ervaren gravelaars genieten van de technische uitdaging en afstapmomenten bij een omgevallen boom. De tweede klim van de eerste dag is van een heel ander soort: het wegdek is 'Goois gravel', keurig effen met wat kleine losse steentjes. Wat niet Goois is, is de helling: 4 km, gemiddeld 12%. Ik denk niet dat ik dat eerder op mijn Garmin gezien heb. Gelukkig wacht bovenaan de klim een berghut met eten en drinken. 

Via een mooi netwerk van paadjes, paden, weggetjes en een koeienwei bereiken we ons hotel voor de tweede nacht. Het was echt genieten met de zo typerende koeienbellen en – vlaaien. Alle bagage is al naar het sporthotel gebracht door chauffeur Cor, dus we hoeven alleen nog te genieten, eten en slapen. Bij dat slapen wel nog een uitdaging: aan de ene kant van het hotel een drukkere weg, aan de andere kant een beek waarvan het geluid 's nachts niet uit gaat. Een enkeling heeft het warm van de biertjes of nazweten van de sauna. We hebben het zwaar.

Bij de briefing 's avonds heeft gids Rick ons voorbereid op de rit van dag twee: via asfalt een stevige klim naar Obertauern, daarna afdalen en dan de slotklim naar een berghut. De slotklim maakt alle beloftes van Rick waar: hij is steil, onregelmatig en smal, er liggen losse stenen en boomwortels, je moet afstappen voor hekjes en dan met 18% weer opstappen en je eindigt op een plankenpad in het moeras. Maar wat is het mooi! Iedereen komt vol trots boven bij de berghut, die we vrijwel voor ons alleen hebben als groep, letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt

Na een gezellige avond en nacht met krakende planken en piepende meubels in de berghut vertrekken we voor de dag van de meren. De blauwe en groene route blijven eerst in het dal, de rode en zwarte route doen een extra gravelklim en de zwarte route doet er nog een extra topje bij. Na een lange en steile klim door het bos komen we opeens boven de boomgrens. Wat een uitzicht!

Na koffie en taart met bijna oneindig uitzicht dalen we af naar de Millstatter See. Hierna klimmen we het dal uit, op weg naar chauffeur Cor. Hij staat ons, zoals iedere dag, op te wachten met cola, bananen, snickers, snoep en andere dingen die je als fietser wilt hebben onderweg. 

De route gaat verder richting Weissensee, voor velen bekend van het schaatsen. In de zomer blijk je op de langlauflöpe prima te kunnen fietsen. En het meer is zeer geschikt voor een echte bib-dip. Na een laatste klim en een hele steile afdaling komen we bij het dorp van het familie hotel. Rick heeft zich hier nog even uitgeleefd: er blijkt nog een gravellusje rond de kerk mogelijk. Voor sommigen een leuke extra, voor anderen is de weg rechtdoor naar het hotel even prima.

Dag vier loopt door Oostenrijk, via Italië naar Slovenië. Het hoogteprofiel kent vanaf nu een dalende lijn, maar het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt is de Vršič-pas. Bij velen bekend van het wielrennen, maar er is ook een gravel-route aan de Sloveense kant. We beginnen de klim naast en soms in de rivierbedding. Toch weer een nieuwe uitdaging, omdat de stenen rond zijn en daardoor weinig grip geven. Na een aantal kilometer klimmen en ontwijken van grote stenen en wandelaars, steekt het pad de rivier over. Er is geen brug te bekennen, dus dat wordt fietsen door de rivier. Gas geven en gaan! Na een middendeel over steil asfalt, met mooie kasseien in de haarspeldbochten, volgt het derde deel van de klim. Dit is een smal paadje dat tegen de bergwand geplakt is, met nog veel meer  haarspeldbochten. En prachtige uitzichten op de omliggende spitse bergtoppen. Bovenaan wacht als beloning een koude radler, al hadden ze beter 'citroenlimonade' op het etiket kunnen zetten. Voor sommigen zeer welkom, voor anderen een teleurstelling. 

Hier hoort nu een stukje over een bruggetje, maar het woord 'bruggetje' is verboden verklaart, dus dat stukje slaan we over. In de foto en onderaan het filmpje zie je wat hints over het bruggetje. 

Hoewel Rick in de briefing nog altijd enthousiast is over de routes, waarschuwt hij voor het weer op dag 5: er is regen en onweer op komst. De volgende dag vertrekken we daarom extra vroeg voor een laatste rit in de Alpen. De keuze is aan het begin in het dal te blijven (blauwe en groene route) of nog een laatste klim naar de boomgrens (rode en zwarte route). Gezien de voorspelling blijft bijna iedereen in het dal; een klein groepje gaat toch de berg over. Het is een prachtige zeer lange klim door het bos, met op de top prachtige uitzichten op bewolkte bergen. Normaal volgt daarna als beloning de afdaling, maar in dit geval is de afdaling zwaarder dan de klim: steil, smal en veel grote, scherpe en losliggende stenen. Nieuwe ervaring: pauze moeten houden tijdens het dalen. Joel en Remco durven de afdaling stukken beter dan ik, en zijn inclusief band vervangen nog steeds ruim eerder beneden. 

Na onze fourage-stop bij Cor begint het te regenen. We besluiten de rest van de etappe via de groene route te rijden, en zien dan dat Rick dat ook dringend heeft bevolen. De slingerende gravelweggetjes bij Cividale del Friuli bewaren we voor een andere keer. Gelukkig is het hotel door Rick en Cor voorbereid op de aankomst van 22 heel vieze fietsen en fietsers: de tuinslang hangt al voor ons klaar. Die middag is er tijd over om Cividale te verkennen, en uitgebreid antipasti te eten.

Donderdagavond is het alweer de laatste avond dat we samen eten als groep. Tijdens het eten in de typische pizzeria gaat de uitwisseling tussen CS010 en CS030 goed verder. Er ontstaan allerlei ideeën, zoals een keer elkaar ontmoeten in Schoonhoven, samen naar de Strade Bianche in Lochem en bij elkaar training geven. De bediening in de pizzeria zal er niet veel van begrepen hebben: mensen die een tweede pizza bestellen. Maar ja, fietsers hè. We blijven zitten tot de bediening ons er bijna letterlijk uit veegt. Een deel maakt deze avond extra bond tot laat buiten op het terras,

Dan is het al weer tijd voor de laatste etappe en de verdere neerwaartse tendens van het hoogteprofiel. We hebben de bergen achter ons gelaten en rijden door relatief vlak boerenland met de nodige wijngaarden. Gelukkig heeft Rick in de route toch nog drie ‘klimmetjes’ weten te vinden. En heel veel gravel. Tot de laatste afdaling komt er telkens weer een stukje gravel tevoorschijn. Gelukkig zijn we in de afgelopen week technisch een stuk beter geworden, want de gravel is niet ‘goois’ maar met rotsen, scherpe stenen, boomwortels. Maar we zijn samen beter geworden, zowel in het klimmen als het afdalen. 

Na de laatste gravelstrook rijden we nog twee haarspeldbochten op asfalt en dan staan we er: de Adriatische zee! Helaas regent het op dat moment, dus de duik in zee stellen de meeste mensen nog even uit tot het opklaart. En dan is het voorbij: we worden in de bus geladen en terug gebracht naar Salzburg. Wij hebben ‘gravel’ naar de zee gebracht!

Dank aan de gravelcommissie en speciaal Machiel voor het organiseren van deze geweldige reis!

Hikmet heeft iedere dag een mooie go-pro opname gemaakt en getoond. Voor ons, jullie en Rick en Cor een mooie ‘gravellicious’ recap van 6 dagen transalp gravel. 

 Janneke Tax